“Maar één keer per jaar ben ik een weekend weg en zélfs dat kan niet zonder OCD,” roept mijn lief me geïrriteerd door de telefoon toe. Ik voel zijn pijn in mij resoneren als brandend schuldgevoel. De LAN-party waarnaar hij onderweg is, is traditie. Net als onze wrijving tijdens diezelfde party inmiddels ook (ongewild) traditie is. Al 17 jaar lang viert mijn OCD op de een of andere manier zeker dán hoogtij. We belanden in een struggle waarbij ik ongewild beslag leg op zijn vrijheid, omdat ik in mijn paniek compleet vastloop en zijn hulp inroep, wat ik zelf overigens ook vreselijk vind. Ik wil hem niet lastig vallen en schaam me diep.

Samen hebben mijn lief en ik heel wat doorstaan in de omgang met mijn OCD. En al maken we zeker vorderingen, het blijft voor ons beiden geregeld verdomd moeilijk. Wanneer OCD aanklopt is dat natuurlijk áltijd ongewenst en komt het altijd ongelegen. Zo ook nu. Mijn lief kijkt al maanden uit naar de alone-time met zijn maten en dan breekt er wéér interne paniek bij me uit…

Met mijn hoofd vol zwarte wolken kan ik de kinderen nu even niet naar scouting brengen. Ik overweeg mijn opties. Zal ik mijn lief bellen voor hulp of niet? Ik kom er niet onderuit om te bellen. Door de telefoon voel ik zijn weerstand (understatement!), maar gelukkig komt hij me helpen. Wanneer hij met de kinderen de deur uit is blijf ik zittend op de keukentafel achter. Nu er niemand is, is er ruimte voor mijn gevoel en rollen de tranen in stilte uit mijn ogen. Ik begraaf mijn handen in mijn haar. Het raakt me opnieuw hoe eenzaam een aandoening als dwang eigenlijk is, hoe onbegrepen je je kunt voelen. Hoe je boos op jezelf kunt zijn omdat het je niet lukt los te komen van je OCD, maar dat je op dat moment soms ook moet dealen met de boosheid van je naasten. Die zich machteloos voelen en ook niet meer weten hoe ze kunnen helpen. Logisch aan alle kanten. Voor iemand zonder dwang blijft het toch lastig, ook na al die jaren, om zich voor te kunnen stellen hoezeer de onrust je totaal kan verteren van binnen.

Het maakt dat we ons samen soms erg alleen kunnen voelen. Het is een gezamenlijk gevecht. De balans tussen zijn vrijheid en de impact van mijn OCD. Tussen er voor elkaar zijn en je eigen grenzen bewaken. Een dans tussen begrip voor jezelf en begrip voor de ander. Wanneer mijn lief weer thuis is en de wrijving wat weg is gezakt, omarmen we elkaar en zegt hij: “Ik weet dat jij dit ook niet wilt, maar voor mij is het ook heel moeilijk.” Ik knipper mijn tranen weg en ben ineens heel trots op ons. Hoe we dit samen doen. 

Zodra mijn lief de deur uitstapt, om tóch terug te gaan naar de LAN-party, denk ik: alsjeblieft, plug me even uit en verbreek de verbinding! Mijn gevoel heeft nog steeds een error… maar ik kan het nu weer alleen dragen. “Ga jij maar gamen, lief.”