Echt teamwerk

Onlangs had ik een interessant gesprek met een vriendin. We bespraken onze GGZ-carrière. “Alsjeblieft, breng me een extra hulpverlener om me te helpen navigeren binnen de GGZ!” We lachten er allebei om; we delen het onderliggende gevoel van frustratie. Dat je, hoewel de betrokken hulpverleners erg hun best doen, soms zó vast kunt lopen… Na een teamoverleg stond de neus van mijn psycholoog vaak naar links, terwijl wij eerder juist een gang naar rechts overeen waren gekomen. Dan dacht ik: praat nou niet alleen over me, maar mét me! Maar dat zei ik niet hardop en dat maakte me defensief. Niet de handigste houding om beter in contact te komen.

Ik heb veel waardevolle ervaringen opgedaan binnen de GGZ, maar eerlijk is eerlijk: ook wat deuken opgelopen. Gedeeltelijk had ik dat zelf kunnen voorkomen door me eerder uit te spreken. Maar net zo van belang, als er eerder en beter naar me geluisterd was had dat ook voorkomen kunnen worden. Zo liep ik vanaf mijn 19e met een verkeerd ‘label’ rond. Toen ik dat negen jaar later ontdekte en uitsprak binnen de GGZ, merkte ik dat mijn visie minder gewicht kreeg dan de mening van de professionals. Ik dacht vroeger: de professionals zullen het wel weten, wie ben ik om daaraan te twijfelen? De ervaring leerde me echter dat GGZ-diagnostiek geen exacte wetenschap is. Dat het niet gaat over afgebakende ‘hokjes’ in zwart en wit, maar over gradaties van grijstinten. Die, afhankelijk van de kennis, ervaring, achtergrond en interpretatie van de hulpverlener, soms kunnen passen bij meerdere diagnoses. Ik realiseerde me ook dat waar mensen werken, er soms inschattingsfouten worden gemaakt. Hulpverleners zijn ten slotte ook maar mensen! Daardoor kijk ik er nu milder op terug. En durf ik mijn eigen mening ook gewicht te geven. Zoals professionals het teamoverleg in kunnen zetten wanneer ze vastlopen, kunnen wij dit als lotgenoten ook! Gesprekken hierover binnen onze lotgenotengroep leveren mooie en bruikbare dingen op. Het belangrijkste? Blijf dicht bij jezelf en in verbinding met je hulpverlener. Vraag jezelf regelmatig af: wat vind ik hiervan? Wat wil ik zelf? Ga samen het gesprek aan. Jíj bent onderdeel van jouw weg naar herstel. Alleen samen komen hulpvrager en hulpverlener dichter tot elkaar, en daarmee tot de kern. Echt teamwerk dus!

Deze blog verscheen eerder als column in Vizier, het kwartaalblad van de ADF Stichting