De familie Stoornis deel 1

Vrijdag 24 juli 2020

De familie

In mijn hoofd woont een hele familie, namelijk de familie Stoornis. Hij bestaat uit meneer Dwang, mevrouw Angst met hun dochters Smetvrees en Claustrofobie en hun zoons Paniek en Pieker. Er zijn ook nog wat neven en nichten, zoals nicht Straatvrees, neef Hoogtevrees, nicht Fobie en neef Faalangst. De neven en nichten komen soms regelmatig en soms af en toe op bezoek, samen met hun ouders, oom Depressie en tante Hypochondrie. Het meest last heb ik van meneer Dwang, die ervoor zorgt dat ik alles, maar dan ook alles, moet  controleren. Het wordt controledwang genoemd en klaar ben je ermee….. Meneer Dwang en mevrouw Angst hebben tegen me gezegd dat ik hen niet meer meneer en mevrouw hoef te noemen, want ik ken deze familie al jaren. Eigenlijk al mijn hele leven. Dus ik mag gewoon Dwang en Angst tegen ze zeggen. Ik woon alleen en dat is maar goed ook. Want al met al is het vaak een drukte van belang in mijn hoofd.

Goedemorgen!

Het begint al als ik op moet staan. Als ik wakker word, is het even rustig, de hele familie slaapt nog. Ze hebben zich volledig aan mij aangepast. Want ik sta laat op en ga laat naar bed. Dat heeft een reden. De overgang van de ene situatie naar een andere is moeilijk voor mij. Met als gevolg dat ik het heel moeilijk vind om op te staan en de dag te beginnen en het is heel moeilijk om naar bed te gaan en de dag te beëindigen. Dat kost veel tijd en veel rituelen. En dan begint het feest…… “Zou je niet eens opstaan?” bromt Dwang, “De dag is al bijna voorbij.” “Nou, overdrijven is ook een vak,” mompel ik. Want de mórgen is voorbij. Gelukkig, ik heb een hekel aan de morgen, altijd al gehad. Ben een avondmens. Angst vraagt aan me of ik al weet wat ik vandaag ga doen. Ik mompel weer: “Je bedoelt wat ik moet doen van jullie. Want jullie bemoeien je met alles wat ik doe.” “Wat zeg je?” vraagt Angst. “O, niks,” zeg ik gauw. Want ik heb al heel lang geleden geleerd, dat ik ze vooral te vriend moet houden. Anders is mijn leed niet te overzien.

Controleren

En ik denk aan de handelingen, die ik zal moeten uitvoeren. En ga steunend en kreunend rechtop zitten. De benauwdheid door de COPD, waar ik al een tijd last van heb, zorgt ervoor dat alles heel langzaam gaat en dat ik niet veel kan doen. Dwang is daar nu aan gewend en geeft daarop geen commentaar meer. Eerst wel, toen was het hem totaal niet naar de zin. Want ik deed steeds minder en was er dus minder te controleren. Want dat doet Dwang het liefst, mij van alles laten controleren. Ik denk aan de eerste vervelende controlehandeling. O ja, er moet een nieuw pakje worst worden open gemaakt. Dat gaat samen met Dwang, want eerst moet er uitgebreid gekeken worden naar de houdbaarheidsdatum, die wordt opgeschreven plus de datum van de dag dat het open is gegaan. Dwang houdt goed in de gaten of ik alle rituelen wel op de juiste manier uitvoer. Hij staat klaar om in te grijpen, als hij vindt dat het nog een keer moet worden nagekeken. Hij krijgt hulp van Angst daarbij, want stel dat ik er ziek van word, omdat ik niet goed naar de houdbaarheidsdatum had gekeken….. Ik moet ook steeds mijn handen wassen, want Smetvrees staat ook al oplettend te kijken. Maar goed, eindelijk is de worst ingepakt. Het volgende dwangmoment is tijdens het eten.  De kaas en de worst moeten na afloop met rituelen worden ingepakt. De deksel van de boter moet goed en vaak worden aangedrukt, soms gebeurt dat wel vaker dan 100 keer. Maar soms gaat het sneller. Daarna heb ik even rust en kan tijdens het eten televisie kijken. Na het eten moet ik inhaleren, voor de benauwdheid. Daarna moet de dop, met rituelen, weer op de inhalator gedaan worden. En zo gaat het de hele dag door. Alles wat ik aanraak, moet worden gecontroleerd, moet naar gekeken worden, moet met rituelen dichtgedraaid worden of er moet vaak op gedrukt worden. En dan niet één keer, nee, ettelijke keren. Want elke afleiding zorgt ervoor dat het nog een keer gecontroleerd moet worden. En die afleiding kan een geluid zijn, of een gedachte, of het voelt niet goed en dan moet het hele ritueel nog een keer. Dwang en Angst zien er nauwlettend op toe, dat ik het volgens hun regels doe. Doe ik dat niet, dan wordt hun zoon Paniek er even bij geroepen. Die heeft me net zo lang in zijn greep, totdat ik weer in hun gareel loop. 

Slaap lekker

Vandaag krijg ik geen bezoek. Dus de voordeur hoeft niet open. Dat scheelt een boel controlehandelingen. Want dat is een hoofdstuk apart, de voordeur. Het op slot doen duurt soms heel lang, want het moet telkens overnieuw gedaan worden. En ‘s nachts, voordat ik ga slapen, moet er vaak op de voordeur gedrukt worden, om te voelen of hij echt, echt, echt goed dicht is. Het naar bed gaan is één groot controlefeest, niet voor mij, wel voor Dwang. Want alles moet gecontroleerd worden, de stekkers, de koelkast, de vrieskast, de kraan, de lampen en nog veel meer en alles met lange rituelen en vaker dan één keer. Als het eens in één keer lukt, dan heb ik een heerlijk gevoel, dan ben ik Dwang te snel af geweest. Maar dat is zelden. Ik denk, dat ik maar eens een soort dagboek ga bijhouden. Over alles wat ik meemaak met de familie Stoornis. Afgelopen nacht was het feest voor de familie. Er was namelijk een vogel in mijn slaapkamer gevlogen via het bovenraam van de balkondeur. De vogel en ik waren allebei heel erg geschrokken. Hij vloog maar rond. Ik besloot de balkondeur open te doen, dan vloog hij misschien weg. Maar die deur gaat open met een sleutel en mijn sleutels lagen in de woonkamer… Dus slaapkamerdeur dicht, zodat hij niet door het hele huis kon vliegen en sleutels pakken. Toen ik terugkwam, was de vogel nergens te zien. Ik hoopte toch zo, dat hij uit het bovenraam was gevlogen. Maar nu begon de familie zich er mee te bemoeien! Angst zei, dat de vogel misschien wel ergens lag. Paniek deed er nog een schepje bovenop en Dwang vond dat ik overal goed moest zoeken. Al hijgend, want ik was verschrikkelijk benauwd, gaf ik gehoor aan hun dwingende ogen. En keek in alle hoeken en gaten, maar heb niets gevonden, geen vogel te zien. Uiteindelijk ben ik maar naar bed gegaan, na eerst natuurlijk het hele ritueel van naar bed gaan te hebben uitgevoerd. Ook dat duurde langer, want ik was nog steeds nerveus. En heb nauwelijks geslapen. De familie Stoornis daarentegen sliep goed! Ze hadden een zeer voldaan gevoel, want ze hadden me goed te pakken gehad. Behalve zoon Pieker, die sliep niet, want ik lag steeds te piekeren over die vogel.

Een nieuwe morgen

De volgende dag voelde ik me geradbraakt. En ik besloot om me vandaag erg rustig te houden. Vanavond ga ik brood eten, met weer rituelen bij het opbergen van het beleg, de boter, de vrieskast controleren, enz. Gelukkig is het een ijsvrije vrieskast, want door het controleren staat hij lang open. Nu komt er geen ijsvorming, bij mijn vorige vrieskast gebeurde dat wel. Ik hoop, dat het me vandaag zal lukken om alles niet te vaak en te lang te controleren. Het voelde goed om eens een keer voor mezelf te kiezen. Meestal moet ik van alles doen van mezelf. Voel me nog wel onrustig, door de vogeltoestand. Dat kan ik niet zo snel van me afzetten. Hopelijk ebt het toch weg en kan ik vannacht beter slapen.