Bewijs van liefde
Wanneer ik naast mijn lief in de auto zit, al wachtende bij een zebrapad waar een oud vrouwtje voorzichtig met haar rollator oversteekt, dan wil hem nog wel eens de grap ’20 bonuspunten!’ ontglippen. Met een ‘O-nee-dat-kun-je-toch-niet-maken-glimlach’ kijken we elkaar dan aan. Dat zo’n humoristisch hersenspinsel geen wens of verlangen is, maar juist een denkbeeldige waarschuwing (Pas op! Wees voorzichtig! Doe dit zeker niet!) is natuurlijk overduidelijk. Mijn zorgzame man denkt geen seconde dat deze gedachte hem een slecht mens maakt of dat hij die werkelijk ten uitvoer zal brengen. Natuurlijk niet!
Ik daarentegen kan door mijn dwangstoornis intens achternagezeten worden door de vreselijkste voorstellingen waarin dood en verderf of ander gruwelijks zoals seksueel ongepast gedrag een rol spelen. Zulke gedachten worden ook wel intrusies of nare voorstellingen ocd genoemd. Waar mijn lief dus om zijn plots opkomende maffe gedachte – super menselijk, zoiets hebben we allemaal wel eens – kon lachen, veroorzaakten deze gedachtenflitsen bij mij jarenlang voor intense zelfveroordeling en een afbrokkelend zelfvertrouwen.
Als meisje van zeven had ik mijn eerste intrusies; over hoe ik mijn schoolvriendje in zijn kruis zou tikken tijdens tikkertje op het schoolplein. Wat ik natuurlijk niet deed, het was immers een intrusie. Maar ik voelde me zo schuldig dat ik avond aan avond huilend in mijn bed lag en mijn ouders niet meer wisten hoe ze me konden troosten. Toen ik ouder werd groeiden de nare voorstellingen en het schuldgevoel met me mee de volwassenheid in. Als twintiger zag ik geregeld voor me hoe ik vreemd zou gaan met een familielid. Toen ik moeder werd gingen de vreselijkste beelden door mijn hoofd over het verliezen van mijn kindje. Inmiddels weet ik dat nare voorstellingen juist belichamen wat je níet wilt. En: dat ze zich vaak richten op diegene die je het meest lief is. Ik weet nu dat wegdrukken en veroordelen van intrusies averechts werkt. Maar wat helpt me dan wel? Onder meer de woorden van Menno Oosterhoff: ‘Eigenlijk is dit een bewijs van liefde, dat zich op een wat merkwaardige manier uit.’ Precies!
Foto: Chantal van Dooren
Dit verhaal verscheen eerder in Vizier, het kwartaalmagazine van de ADF Stichting.
herkenbaar, en knap dat je er nu zo tegenaan kan kijken. dat wil ik ook maar ben er (nog) niet helemaal
Voor mij is het ook nog hard werken☺️
Wat goed omschreven Marjolijn en de afsluiter met de woorden van Menno doen mij goed.
Gebruik jij medicatie voor je ocd
Dankje voor je mooie woorden. Ik heb verschillende jaren antidepressiva gebruikt. Laatste 4 jaar heb ik geen medicatie voor ocd meer.
Dag Marjolein,
mooi (om)geschreven blog. En fijn en heel knap dat je er goed mee om kan gaan. Mag ik vragen wat de reden is dat je geen antidepressiva meer gebruikt? En wat was (<4 jr geleden) jouw ervaring m.b.t. medicatie en het effect op je klachten?
Tuurlijk mag je dat vragen😊
(Het antwoord is natuurlijk persoonlijk; het zijn mijn ervaringen.)
Vanaf mijn 16e heb ik jaren op en af antidepressiva gebruikt tot +- mijn 30e. 4 soorten in totaal. Mij heeft het door moeilijke periodes geholpen. Het haalde de scherpe kantjes er een beetje af. Het heeft me ook ondersteund tijdens therapietrajecten. Mijn klachten zijn er niet door verdwenen, maar het werd net wat leefbaarder.
De reden dat ik uiteindelijk gestopt ben is dat ik als bijwerking wat obstipatie kreeg, naast enkele andere bijwerkingen (erg moe en op seksueel vlak wat last). Ik ben al chronisch darmpatiënt, en die extra darmklachten kon ik er op een gegeven moment niet meer bij hebben. Of je last krijgt van bijwerkingen is natuurlijk voor iedereen anders en een kwestie van uitproberen. Ik heb in elk geval geen spijt van de jaren waarin de medicatie me ondersteund heeft.
Mijn verhaal is niet zo zwart/wit, maar zit meer in de grijstinten. Ik heb zeker profijt gehad van de medicatie, en heb ook wat ervaring met bijwerkingen. In mijn diepste OCD-periodes nam ik de bijwerkingen voor lief. Het positieve effect van de medicatie stond toen voor mij voorop.
Zo mooi en helpend omschreven. Net een lotgenoot met nare intrusies een link gestuurd naar dit topic. 🙂
Een mooier compliment kan ik niet krijgen. Dankjewel❤️