Defect

Het is 7 uur en de wekker gaat. Niet echt een probleem, want ik ben minstens anderhalf uur geleden al in paniek wakker geworden. Vaste prik. Paniek waarvoor? Lastig te zeggen inmiddels. Angst voor de extreme paniekaanvallen die gebeurd zijn en mogelijk weer gebeuren? Het vooruitzicht van weer een dag vol angst veroorzakende intrusies? Angst om overvallen te worden door het verdriet van jarenlang zo leven? Al de jaren die ik kwijt ben. Geen uitzicht op verbetering. De gedachten over hoe mislukt ik ben. Ik wil niet uit bed, niet omdat het lekker ligt of omdat het zonder dekens koud is, maar omdat opstaan aan de dag beginnen betekent. Weer een dag om door te komen, een dag uit een leven dat niet echt van mij is. En er is vandaag extra paniek, want ik moet mijn modem herstarten vanwege werkzaamheden. En als mijn modem niet werkt ga ik dood. Wanneer dat moment dichterbij komt worden de intrusies daarover sterker en frequenter. Maak je geen zorgen, ik ga niet echt dood, anders was dat alle keren dat ik hiervoor die gedachte had en mijn modem moest herstarten wel gebeurd. Maar het voelt als doodgaan aan angst wanneer ik het modem uit zet, 10 seconden wacht, en weer aan zet. De paniek loopt op en de OCD grijpt het aan. “Nu ga je dood, dit gevoel kan je niet aan en je zal het voelen zolang je modem niet werkt.” Opeens extra angst: wat als mijn modem helemaal niet meer goed opstart? In m’n hoofd is het chaos: waar is mijn telefoon? Ik moet iemand kunnen bellen voor hulp. Waar zijn de benzo’s? Als ik helemaal buiten zinnen raak van paniek en begin te overwegen een vork in een stopcontact te steken om mezelf knock out te laten gaan om zo aan deze hel te ontsnappen, zijn dat de enige middelen die me helpen iets kalmer te worden. 

Maar zo ver komt het niet, ik weet hoe het werkt inmiddels. Hoe OCD me kwelt, martelt en me bang en klein wil houden. Dus ik hou m’n aandacht zoveel mogelijk in het hier en nu, probeer mezelf zo goed en kwaad als dat gaat gerust te stellen en begin met tegenzin aan mijn ontbijt. Het smaakt nergens naar. De intrusies blijven toeslaan zolang mijn modem aan het opstarten is en het gevecht met de angst is elke keer hetzelfde. Hoe lang het duurt weet ik niet precies, want tijd gaat langzaam als je lijdt, maar op een gegeven moment bereiken de lampjes van het modem hun normale stand en de wifi werkt weer. De intrusies over het modem stoppen, maar de angst hangt nog na. Ik heb dit uiteraard niet alleen met mijn modem, als dat zo was zou ik mezelf heel gelukkig prijzen. Ik voel me alleen en vervreemd van alles om me heen. Wie begrijpt dit? Wie zou me niet gestoord vinden? 

“Praat erover met je familie!“ Doen we, al jaren, maar wat kan er nu nog over gezegd worden? Zij hebben inmiddels hun eigen filter om niet elke keer de pijn te voelen van hoe ik eraan toe ben. Daar ben ik blij om.

Is er dan niks voor iemand zoals jij? Niks wat blijvend kan helpen? Therapie? Ik ben uitbehandeld verklaard inmiddels. Medicatie? Allemaal geprobeerd en uiteindelijk degene die het best leek te helpen blijven gebruiken. Helaas doet het voor mij niet veel. Medicatie maakt dingen draaglijker, laat ik daar duidelijk over zijn en ik raad iedereen die psychisch lijdt aan het een kans te geven. Het stel hersenen dat jij in je hoofd hebt is een product van eindeloos veel versies vóór jou. Jij bent niet verantwoordelijk voor predisposities voor kwetsbaarheden erin en zou daar niet onder hoeven te lijden. Je mag het lijden in ieder geval zoveel mogelijk beperken.

Wat zal iemand die zo psychisch ziek is de rest van de dag gaan doen? Nou, om te beginnen de boodschappen. Die wil ik binnen hebben voordat werk begint. Werk? Werken aan jezelf bedoel je? Of werk aan je moestuin? Nee, dat meest bekende soort werk, waar je voor verrichte diensten loon ontvangt. Iemand als ik werk? Ja, en ik snap het als dat je verrast hoor, geen punt. Eerst de boodschappen dus. Vechtend tegen de paniek bij het verlaten van m’n huis, het binnengaan van de supermarkt en het ergste deel: wanneer ik straks in de rij sta. Tijdens het doen van de boodschappen denk ik aan de afspraak die ik in mijn agenda heb staan en hoe die daar gekomen is. “We hebben een mogelijke nieuwe klant en jij mag de kennismaking doen, jij bent als het om sociale dingen gaat vaak de beste om dat te doen.” “Leuk!” antwoordde ik, zoals altijd. Ik ga dood vanbinnen. Ik kan niet meer, ik ben zo verdrietig, zo moe. Mijn leven voelt als voorbij en toch ben ik hier nog. Gevoelsmatig wil ik m’n hoofd door de 1 van de aanbiedingsbordjes beuken, zo hard dat de hele wereld het hoort schreeuwen: “Hoe is het mogelijk dat niemand van jullie ziet dat ik van binnen kapot aan het gaan ben?!” Beetje aparte vraag, realiseer ik me ook wel hoor, ik zeg immers zelf al dat het van binnen is.

Dan komen ineens de herinneringen van de nachten voordat ik in behandeling ging of medicatie gebruikte. Hoe ik in paniek huilend op bed zat omdat ik werd gebombardeerd met intrusies over doodgaan omdat ik niet op de namen van bepaalde acteurs kon komen. Ik herinner me hoe die nachten me het gevoel van defect zijn gaven. Ik walg van mezelf. Ik schaam me voor mezelf. Ik doe standaard m’n lenzen uit als ik de badkamer in moet, de enige plek waar een spiegel hangt. Ik wil geen contact maken met mij, het is teveel.

Het is altijd een gevecht en vandaag hou ik het niet vol. Dus ik neem extra benzo’s, die ik altijd bij de hand heb, zonder dat iemand het ziet. Ik koop vervolgens chocolademousse, ovensnacks, friet, milkarepen en hamkaascroissants, ondanks m’n inmiddels morbide obesitas. Bij thuiskomst schop ik mijn schoenen uit en scheld alles wat ik tegenkom uit met de ergste woorden die ik kan bedenken. En constant die gedachte en dat gevoel: je bent een mislukking, je bent defect, je bent walgelijk. Ik veracht elk grappig bericht in de werk appgroep. Ja goedemorgen allemaal hoor, zeker, we gaan er weer tegenaan. Ik prop de croissants en milka naar binnen. Ik app vrienden en familie grappige video’s in de hoop reacties te krijgen. Ik kijk ranzige porno. Ik vervloek mijn afvalbak voor het niet hebben van genoeg ruimte voor al het verpakkingsmateriaal van het eten. Ik scroll door Twitter en kan mezelf net inhouden om niet met “Go fuck yourself” te reageren onder iemands tweet met een positieve levensles quote. Alles voor afleiding.  Alles om iets van een dopamine afgifte voor elkaar te krijgen. Alles om deze hel te stoppen. En die dingen werken. Eventjes. En daarna voel ik me nog walgelijker. “Zie je nou wel, gedrocht dat je bent.”

Dit is mijn leven niet. Ik weet niet wat vrijheid is. In alle opzichten waar we als maatschappij waarde aan hechten sta ik er beter voor dan ooit. Maar ik blijf diep wanhopig simpelweg omdat ik besta en omdat ik weet wat deze aandoening met me doet en kan doen. In welke panische staat het me kan krijgen. Wat het aantast. Ik wou dat ik kon janken, een half jaar lang ofzo, tot ‘het’ er allemaal uit is. En dat is het ‘m nou net met dwang. Het houdt juist vast, het doet verstarren, verstenen. Rigide. Ik kom hier nooit meer uit of vanaf. Het grijpt alles aan, infiltreert alles.

Alarmdeuntje van mijn agenda: afspraak over 15 minuten. Dus nu eerst mijn tranen wegwrijven, mijn laptop, webcam en draadloze headset installeren want het is tijd om de nieuwe klant binnen te halen. En dat gaat weer lukken en mijn leidinggevende zal een mail krijgen van de klant hoe prettig ze de kennismaking hebben ervaren en dat ze uitkijken naar een verdere samenwerking. Ik vraag me ondertussen voor de miljoenste keer af waarom ik dit moet hebben, waarom ik moet zo zijn. Een onnodige vraag, het is niet te herleiden of te verklaren.

Tot zover mijn verhaal. Misschien deel ik het ooit eens met iemand die fysiek dichtbij me staat. Vast niet. Waarom überhaupt deze blogpost? Misschien leven er meer mensen zo, lijdend in eenzaamheid, maatschappelijk functionerend of niet maar op geen enkele manier opvallend. Door dit in te zenden staat er tenminste ergens iets over online, zichtbaar en opener en eerlijker dan waarschijnlijk fijn is om te lezen.

“Ik kan niet meer én ik kan niet stoppen met toch maar door te blijven gaan.” Ik ben zo ontzettend depressief dat ik zelf niet begrijp dat ik nog functioneer.

Ik ben door mijn woorden heen merk ik.

Bedankt voor het lezen.