Tussen Angst en Twijfel. Gevangen in controledwang

Na een toch al niet te makkelijke levenswandel werd ik in 1996 geconfronteerd met enorme angsten en kwellende gedachten. Vreemd genoeg juist op een moment dat ik enorm opgelucht was omdat ik een paar jaar daarvoor eindelijk afgerekend had met een levensprobleem dat mij al vele jaren bedrukte. Anderzijds had ik juist een nieuwe baan aanvaard waarin ik veel stress  ervoer en waar ik mij niet thuis voelde. Van angsten en kwellende gedachten had ik (achteraf  bezien) vanaf mijn dertiende levensjaar al wel last, maar niet in deze ernstige mate. Nog tot in mei 1997 liep ik (depressief) alleen met deze klachten rond. Toen ik uitgeput was en niet meer  verder kon, besloot ik (vol schaamte) de huisarts te consulteren. In het gesprek met hem bracht ik vooral wat algemene klachten ter sprake zoals slapeloosheid en vermoeidheid. De goedbedoelde adviezen van de huisarts brachten geen oplossing. Totdat ik hem een maand later weer bezocht. Nu had ik de moed om niet meer uit te wijden over mijn klachten, maar te vertellen over de gedachten en de angsten die mij dagelijks bezig hielden. Na dit aangehoord te hebben schreef de huisarts mij het medicijn Fevarin voor waarvan ik nooit had gehoord. Het was de bijsluiter van dit medicijn waarin ik voor het eerst de begrippen ‘dwangstoornis’,  ‘dwanggedachten’ en ‘dwanghandelingen’ las en ik voelde in alle vezels van mijn lijf dat dit de woorden waren die op mij van toepassing waren en dat dit de stoornis was waaraan ik leed. Blijkbaar had deze dwangstoornis bij mij keihard toegeslagen, alhoewel ik toen nog niet exact wist wat een dwangstoornis nu eigenlijk was. Terugkijkend met wat ik nu weet kan ik zeggen dat mijn dwangstoornis zich bij mij reeds vanaf mijn dertiende levensjaar is beginnen te  ontwikkelen. Uiteraard wilde ik direct meer weten over dit onderwerp en via de Stichting Fobieclub Nederland kwam ik op het spoor van enkele boekjes die ik met stijgende verbazing las omdat er zoveel herkenbare dingen in stonden. Ik voelde de behoefte om díe passages die  mij bijzonder aanspraken, op te schrijven in een eigen schrift zodat ik deze regelmatig zou kunnen lezen ter ondersteuning en bemoediging. Ik voelde de drang om deze samenvattingen  te voorzien van eigen aantekeningen die soms spontaan in mij opkwamen, vaak als ik onder  druk stond van dwang. Overal en altijd had ik pen en kladpapier in de buurt. Net zoals astronomen het heelal in kaart proberen te brengen, zo voelde ik de behoefte om mijn dwangstoornis in kaart te brengen. Ik probeerde te begrijpen hoe de verschillende factoren met  elkaar een verband vormden. Ik voelde dat het mij hielp ervaringen en inzichten aan het papier toe te vertrouwen. Zo ontstond een hele map vol passages uit de gelezen boekjes aangevuld met eigen aantekeningen. Het gaf mij veel bevrediging en voldoening om een steeds beter zicht te krijgen op mezelf, mijn dwangstoornis en de eigenaardigheden daarvan. Mijn aandoening had  nu niet alleen een naam maar werd ook steeds beter zichtbaar. Mijn aandoening kreeg handen  en voeten. Hierdoor werd de angst voor mijn dwang minder. Het leek mij… Het lijkt mij dat als deze zichtbaarheid van de dwangstoornis mij zo tot steun is, deze zichtbaarheid misschien ook andere dwangpatiënten tot steun zou kunnen zijn. Misschien krijgt u door hetgeen ik in kaart heb gebracht een beter zicht op uw eigen dwangstoornis. Dat is de reden waarom ik deze  aantekeningen niet verborgen in een lade wilde laten liggen.  

De dwangstoornis heeft onherroepelijk gevolgen voor je ontwikkeling als persoon. Op vele fronten stagneert die ontwikkeling. Een stagnering in de ontwikkeling omdat veel niet aangedurfd wordt door angst en paniek. Vele mogelijkheden, wensen en kansen worden hierdoor niet benut of zijn in het verleden onbenut gebleven. Vele mogelijkheden, wensen en kansen zijn hierdoor niet tot ontwikkeling gekomen. De energie en tijd die verloren gaat in de strijd tegen de dwangstoornis zorgt ervoor dat er vaak geen tijd en energie is om te leven. Dat  doet pijn. Het feit dat ik me bewust werd van mijn dwangstoornis heeft iets van die pijn  weggenomen. Ik begrijp nu beter waarom de dingen zijn gelopen zoals ze zijn gelopen en  waarom het zo heeft moeten zijn. Alhoewel ik ‘het mezelf handhaven’ in het dagelijks leven soms nog als een grote worsteling ervaar. Het gevoel dat ik, door angst belemmerd, mezelf niet  zo heb ontwikkeld als andere leeftijdgenoten heb ik vaak als frustrerend en vernederend  ervaren. Iets waarvoor ik me schaam. Anderen hebben immers geen weet van de angsten waaronder je als dwangpatiënt gebukt gaat, maar zien wel dat de dingen jouw niet makkelijk af gaan. Dit boek is voor mij de weg geweest om de dwangstoornis tot een aanvaardbaar niveau onder controle te krijgen. Een lange eenzame weg die enorm veel tijd en energie heeft gekost. Van juni 1997 tot juni 2004 (zeven jaar!) gingen enorm veel vrije uren op aan het samenstellen van dit boek. En dat terwijl anderen bezig waren met hun leven.

Meer lezen? Mijn boek is gratis te downloaden via www.twijfelangst.jouwweb.nl