Relatieproef!

Vanmorgen stond de bouwradio te schallen in ons lege huis dat momenteel flink verbouwd wordt. Normaal is Whitney Houston niet mijn muziek, maar nu raakte het me. Alsof ze de longen uit haar lijf zong om de liefde voor ons huis in de muren te verankeren met haar nummer “I will always love you”. Natuurlijk voel ik me dankbaar dat ik hier alweer tien jaar heb mogen wonen, maar eerlijk, door mijn OCD met ernstige asbest-smetvrees heb ik wel een haat-liefdeverhouding gehad met ons huis. 

Zoals bij zoveel oude huizen liggen er ook bij ons asbestplaten op het dak; aan de buitenkant onder de dakpannen. Niets aan de hand zolang het er netjes ligt. Verstandelijk gezien weet ik dat. Maar gevoelsmatig trekt mijn OCD de risico’s graag uit de context. Het maakte dat ik jarenlang niet eens op mijn eigen zolder heb durven komen en ik liever ook niet had dat mijn lief er kwam. Als hij zijn gereedschap van de zolder wilde pakken, vloog de angst me naar de keel.  Het liefst deed ik dan zijn sokken in de was en schrobde zijn slippers (die hij van mij daar moest dragen) schoon onder de stromende kraan. Het is dat hij hier de grens trok (mijn redding), anders had ik zijn complete outfit regelrecht in de wasmachine gemieterd! Of liever nog, in de prullenbak. OCD is een dure “hobby”. Hoeveel spullen ik onnodig weggegooid heb afgelopen jaren…

Zelfs zoiets simpels als in huis ademhalen voelde als een zaak van leven of dood. Niet alleen op zolder, maar ook beneden in de huiskamer. Niets voelde nog veilig. ‘Dan maar gaan verhuizen.’ Ik heb het verschillende keren overwogen. Maar zowel mijn lief als ik wisten dat dit geen oplossing zou zijn. Mijn OCD haakt geregeld aan op nieuwe onderwerpen. Zul je net zien: hebben we de kiet verkocht, durf ik mijn nieuwbouwhuis niet in omdat ik bang word van (ik noem maar wat) kitranden. Dus we zijn er blijven wonen. Ik ging in therapie. Exposure therapie. Ik ging o.a. met mijn therapeut naar de zolder en naar de kinderboerderij hier vlakbij, waar ook asbestplaten op het dak van de kippenschuur liggen, om mijn brein te leren ‘normaal’ om te gaan met asbest. Ik moest leren ernaast te staan, er langs te lopen én te blijven ademhalen. Wat heb ik me veel geschaamd in die tijd. Dat dit allemaal nodig was. 

Overeind blijven kostte me afgelopen jaren alles. De enorme verbouwing die ons huis zo hard nodig heeft, is daardoor al die tijd blijven liggen. Inmiddels zijn we het samen aangegaan. Mijn lief, ik en mijn OCD. Die laatste schreeuwt het nog dagelijks uit, maar we weten er steeds beter mee om te gaan. Iemand die niets van onze geschiedenis af weet zei me pas: “Verbouwen, dat wordt een echte relatieproef!” En toen dacht ik: nou volgens mij hebben we al veel ergere dingen doorstaan. Kom nu maar op met die verbouwing! En huis: I will always love yooooou!