OCD en milieuproblematiek

In het verleden heb ik me wel vaker ernstig zorgen gemaakt over de meest uiteenlopende dingen. Wat me daarbij opvalt, is dat dat vaak iedere periode weer een ander thema was. Ik schat dat het inmiddels al een dertigtal thema’s zijn geweest. Soms zijn het thema’s die ontstaan uit angst en soms is er vooral juist een gevoel van “niet goed” voelen. Dat laatste zou ik ook wel willen omschrijven als echt een afschuwelijk en onstuimig gevoel. Alsof de grond onder mijn voeten weg zakt. Het gevoel maakt me wanhopig. Ik verlies de grip. Na een tijdje zie ik geen enkel perspectief meer en krijg de angst dat ik helemaal de controle ga verliezen. Mezelf iets aandoen dan maar? Gelukkig is dat nog nooit gebeurd, maar iedere keer als ik dat gevoel van “het voelt niet goed” weer krijg, ben ik er zo bang voor dat ik echt wat doe…

Eind zomer 2018 was het, dat ik opeens begon te piekeren over hoe wij als mensheid de natuur en het milieu van onze planeet toch eigenlijk aan het afbreken zijn. Als er nog veel meer mensen op aarde bij komen, dacht ik, dan hebben we binnen enkele decennia toch helemaal geen natuur en andere diersoorten meer over? Deze gedachte vond ik vreselijk. Al die diersoorten die uitsterven door de hebzucht en het egoïsme van de mensheid. En daarnaast ook te denken aan de hoeveelheid dierlijk vlees dat geconsumeerd wordt door alle mensen samen. Ik kwam toen ineens tot de conclusie: “We zijn met ook met veel te mensen op de planeet en het aantal mensen zal ook alleen maar blijven toenemen.” En soms trek ik daar weer de conclusie uit dat ik geen mensen meer mag helpen, wat ik eigenlijk het liefste doe. Omdat mensen eigenlijk slecht zijn, mag ik geen mensen helpen, denkik dan. Op de een of andere manier lukt het me soms gewoonweg niet om het allemaal te relativeren en dan wil ik het liefst alleen nog maar in bed liggen. Ik zie dan geen enkel perspectief meer. Dat bezorgt me een ontzettend afschuwelijk gevoel. Een gevoel van als dat niet eens meer goed voelt, waar doe ik het dan nog voor? De laatste twee maanden van 2018 koos ik er daarom ook voor, mede door erge bijwerkingen van medicatie die ik destijds slikte, me te laten opnemen op de psychiatrische spoedafdeling.

Nu op dit moment kan ik het gelukkig weer relativeren, maar er zijn nog altijd dagen dat dat helemaal niet lukt. Wel lukt het me nog altijd niet sinds die tijd om vrijwilligerswerk te kunnen doen wat ik oh zo graag zou willen. Hopelijk gaat me dit spoedig wel lukken en wellicht gaat het schrijven van blogs me daar ook bij helpen. Het doet me wel goed dat er steeds meer aandacht komt voor klimaat en dierenwelzijn. En ik ben nu van mening dat het weldegelijk goed is om mensen te helpen in mijn omgeving. Er zijn ook genoeg dingen om te doen om al het dierenwelzijn zoveel mogelijk te waarborgen en schade aan ons milieu te beperken.

Het blijft alleen een uitdaging om het goed genoeg te vinden en niet toe te geven aan het alarmerende gevoel dat het allemaal niet oké is.