Ik kijk niet door een roze bril 

De dwanger blijft doorlopend haken. 

Herhaalt gedachten als een langspeelplaat. 

Twijfelt zonder einde en bereikt nooit de utopische rust.

Hij graaft zo diep als kan, maar zijn geheugen schiet te kort. 

Hij dweilt met open kraan en barst van creativiteit. 

Zijn brein kent geen genade en grijpt zijn kans waar kan. 

Kruipt in hoeken en gaten en laat zich niet verzadigen. 

De onrust voelt hij letterlijk door merg en been

Beneemt hem de adem en snoert zijn keel. 

Berooft hem van focus en eigen regie. 

Hij staat toe zich alles af te nemen.

Heeft weinig talent voor de roze bril. 

Sluit niet zijn ogen voor vragen zonder antwoord. 

De existentie drijft hem tot waanzin.

Laat hem grijpen naar de schijn van houvast. 

Geeft hem te geloven enige controle uit te oefenen. 

Maar is in feite incapabel om te sturen.

Dient zich over te geven aan zijn lot. 

Mee te varen op golven die zich aandienen. 

Het aardse te leven en het hemelse te speculeren. 

Te omarmen dat hij niet weet. 

En rust te vinden in dit gegeven.