Dag in, dag uit.

En vanaf toen ervoer ik paniek en onrust. Ik weet het nog alsof het gisteren was. Onze school ging sluiten, waardoor onze klas fuseerde met een andere klas binnen een andere locatie van onze scholengemeenschap. Tot die tijd had ik met de kennis van toen ontzettend weinig te klagen gehad. Mijn kindertijd tot die tijd vond – en vind ik achteraf nog steeds – een geweldige tijd. Ik kreeg van mijn familie veel onvoorwaardelijke liefde, ik kon ontzettend veel dingen doen die ik leuk vond en had vele vrienden. Hoe anders zou de periode zijn die er nu aan zat te komen. De omstandigheden maakten dat ik mezelf niet meer herkende en dat ik veranderde. We gaan naar de periode tussen ongeveer mijn vijftiende en achttiende levensjaar. 

Nooit had ik van tevoren gedacht dat ik zo’n moeite zou gaan hebben met de overgang die wij dus maakten van die ene naar die andere school. Ik was toch altijd dat sociale kind dat gemakkelijk contact kon leggen met anderen? En twee goede vrienden van me maakten toch ook diezelfde overgang als ik, waarna we ook weer in dezelfde klas kwamen? Hoe dan ook kreeg ik (en anderen geloof ik niet of in ieder geval minder?) op de een of andere manier ontzettend veel last van plaaggedrag door dat ene nogal puberende vriendengroepje. Ik was er nagenoeg continu mee bezig als ik me niet fixeerde op andere activiteiten. Ik dacht maar al te vaak: wanneer gaat er weer iemand van dat groepje nare dingen zeggen of doen naar mij toe? Maakten ze die dubbelzinnige opmerkingen bewust? Met de kennis van nu, besef ik dat er eigenlijk maar weinig aan de hand was, maar dat het vooral mijn eigen geest was die mezelf vreselijk pijnigde. En wat daarnaast ook maakte dat ik me slechter ging voelen, denk ik, is het feit dat ik extreem vreselijk kon overanalyseren wat ik nu het beste zou kunnen doen, in plaats van dat ik mijn grens zou kunnen aangeven tegenover deze mensen (in het Engels hebben ze hier blijkbaar een term voor: analysis paralysis). Ik was veel te bang dat ik dat misschien wel niet goed zou kunnen of vroeg me af wat dan wel niet zoal de gevolgen zouden kunnen zijn, als ik mijn boosheid zou uiten. Het piekeren en obsessief bezig zijn in gedachten was een stuk erger dan de daadwerkelijke plagerijen, ook al vond ik deze af en toe absoluut niet leuk. Zou het nu bij een enkele keer blijven, dan zou ik er meer vrede mee kunnen hebben en had ik er zelfs ook een beetje om kunnen lachen (een klein beetje zelfspot vind ik ook zeker niet verkeerd). Ik houd zelf niet te vergeten ook wel echt van een dolletje en wat plagen, maar mocht ik ervaren dat het mensen kwetst en/of  grenzen worden aangegeven door hem of haar, dan respecteer ik zijn/haar grenzen en probeer ik er in het vervolg absoluut op te letten. Enkele keren lukte het me desalniettemin wel om prima voor mezelf op te komen. Dat deed me goed en ik ben daar ook wel trots op, maar het viel in het niet bij mijn focus op al mijn piekergedachten en ik bleef me vandaar dus overwegend slecht voelen. Gelukkig lukte het mij op een gegeven moment wel om aan te kunnen sluiten bij een fijn vriendengroepje. Dat hielp me beter met mijn gevoelens en gedachten te kunnen omgaan. En toch hield ik wel last van angst en paniek. 

Mijn eerste hyperventileren dat resulteerde in vele paniekaanvallen en ontwijkgedrag.

Toen ik een jaar of zestien of zeventien was, geloof ik, begon ik net zoals vele andere leeftijdsgenoten met op stap gaan. Dit op stap gaan vond ik over het algemeen ontzettend leuk: naar muziek luisteren, met vrienden en vriendinnen bijpraten, lachen, wat zingen en niet te vergeten het dansen op de vaak wel leuke muziek. Maar toen kwam daar ineens die ene avond. Ik wist in godsnaam niet wat mij overkwam. Ik voelde die ene avond tijdens het uitgaan ineens een extreme vluchtreactie in mij opkomen. Ik ervoer ook opeens zo’n extreem overmatig bewustzijn, dat ik nog nooit eerder had ervaren! En ik maakte me op dat moment daarnaast ook nog ineens zo ontzettend veel zorgen over mijn ademhaling en kreeg zo sterk het gevoel dat ik zelf misschien wel op zo’n manier het idee dat ik mijn eigen ademhaling wel eens bewust volledig zou kunnen stoppen! Ik kreeg het gevoel dat ik zou flauwvallen. Op dat moment had ik geen idee wat er daadwerkelijk gaande was. Ik besloot tegen mijn vrienden waarmee ik op stap was te zeggen, dat ik me ineens erg slecht voelde en niets liever wilde dan naar huis gaan. Dat deed ik, ik zou naar huis lopen. Dat lopen werd rennen en ik geloof dat bij thuiskomst mijn familie ook even behoorlijk schrok van mijn paniekreactie. De ongeveer twee jaren hierna zou ik vaak last blijven hebben van hyperventileren en paniekaanvallen, waar ik overigens nog steeds wel eens met perioden meer of minder last van heb, maar waar ik voor mijzelf persoonlijk gelukkig veel beter tegenwoordig mee kan omgaan. Ik was hier in mijn hoofd dwangmatig veel mee bezig. En niet te vergeten, ik was eveneens nog altijd best veel bezig in mijn hoofd met die plagerijen, die ik persoonlijk wel als pesterijen ervoer en die door het vele piekeren erover veel te belangrijk werden gemaakt. De periode die volgde op de periode waar ik het in deze blog over heb, mijn tijd als student, was eveneens een intense, bijzondere, pittige, maar gelukkig toch ook wel weer een hele fijne en mooie periode. Hier wil ik het, denk ik, wel in een andere blog over hebben, omdat ik in de tijd toch ook weer ontzettend last kon hebben van verschillende dwangmatigheden en angsten. 

Tijdens die moeilijke periodes hielden meerdere dingen me gelukkig staande: mijn lieve familie, nieuwe fijne vrienden, het feit dat ik een periode van ongeveer drie jaar weer voetbalde in verenigingsverband, wat tevens een ontzettend goede uitlaatklep voor me was en daarnaast kon ik ook wel genieten van spellen, quizzen, puzzelen en computergames. Zijn dit toevallig niet hele betekenisvolle activiteiten voor mij? 😉

Tegenwoordig begrijp ik gelukkig ook veel beter hoe ik mijn gedachten positiever kan laten zijn, oftewel, hoe ik een positieve mindset kan cultiveren. Over de jaren ben ik over het algemeen ook wel wat assertiever geworden, maar hoe dan ook leek het mij helemaal niet onverstandig om eens deel te gaan nemen aan een sociale vaardigheidstraining bij mij in de buurt. Na lang zoeken heb ik een geschikte training gevonden in mijn buurt, waar ik nu al meerdere sessies van heb gehad. Dit bevalt me tot nu toe zelfs nog beter dan wat ik in eerste instantie ervan verwacht had!