Dwang tegen therapie: 1-0

6 december 2022

Boos. Woedend.

Het liefst sla ik alles kort en klein.

Ram ik met volle kracht tegen de muur.

Smijt ik alles binnen handbereik door de lucht.

Ik doe het niet. Ik zit bij de psycholoog en mag niet exploderen.

Daarom huil ik, want dat valt binnen de grens van wat mag.

Ik huil, maar er is geen arm om m’n schouder om me te troosten.

Alleen een psycholoog die het aanschouwt. En een doos tissues aanreikt. 

Ze wacht tot ik aanspreekbaar ben. En heeft geleerd te benoemen wat ze ziet.

Ik voel me bovenal tot last. Ze twijfelt vast wat ze met me aan moet. 

Therapeutisch support is tijdelijk. Ook zij gaat me vroeg of laat in de steek laten.

Ze vind deze huilende cliënt vast ongemakkelijk. Dat vind ik zelf ook.  

Met deze aannames is de cirkel rond. 

Ik wil weg. Ik wil niet meer praten over dwang. Nooit meer, op dit moment.

In therapieloze tijden ben ik ster in verbloemen. 

Vermijdend en subtiel. Vol verhalen over alles, behalve dwang. 

Een vrolijke, enthousiaste stuiterbal. Sociaal en toegankelijk. 

Nu dwingt therapie me te praten over dwang. 

Alsof ik op het matje wordt geroepen. 

Om verantwoording af te leggen voor mijn achterlijke gedwang. 

Kritische vragen te beantwoorden, zonder dat de verdediging verslapt. 

Ze rommelt aan het systeem. Het beweegt, maar ik laat het niet instorten.

De dwangtiran neemt vandaag de leiding. Hij duldt geen bemoeienis van derden. 

De boosheid richt zich niet op de tiran, maar op de stoorzender. 

‘Kom er niet aan!’, is wat ik voel en uitdraag. 

Ketting erom, slot erop en ik geef niks meer prijs.

Tot het genoeg is en ik van de therapeut mag gaan. 

De dwang heeft gewonnen en is niet van zijn troon verstoten. 

De komende week kan hij los. 

Tot we weer op het matje worden geroepen.